سنجش مطلوبیت سکونتی در توسعه میان افزای شهری با استفاده از مدل تصمیم گیری منطق فازی-نمونه موردی: منطقه 19 شهرداری تهران

رشد روزافزون جمعیت شهری و افزایش مهاجرت به کلان شهرها از یک سو و فقدان برنامه ریزی های کارآمد از سوی دیگر، علاوه بر افزایش دامنه ساخت و سازها در نقاط پیرامونی شهرها، استفاده بی رویه و ناصحیح از منابع و تخریب اراضی کشاورزی را در پی داشته است. در این میان، اراضی درون شهری به دلیل وجود زیرساخت ها و امکانات شهری در آ نها واجد ارز ش اند و با وجود این اراضی نیازی به سرمایه گذاری های کلان برای استفاده از اراضی خام و اتلاف منابع نیست. به عبارت دیگر توسعه میان افزا با هدف استفاده بهینه از اراضی درون شهری و پاسخگویی به تقاضای شهروندان در ارائه خدمات، اهمیتی جدی خواهد داشت. تحقیق حاضر که بر محور سنجش مطلوبیت سکونتی بر اساس شاخص های توسعه میان افزای شهری در منطقه 19 شهرداری تهران شکل گرفته، با استفاده از روش تحلیلی و همبستگی بین نمونه های مورد بررسی در قالب مؤلفه های کالبدی - فضایی، زیرساختی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی در طیف گسترده ای از شاخص های مرتبط انجام شده است. برای تدقیق شاخص ها از تحلیل اطلاعات پرسشنامه ای تحت نرم افزارهای SPSS و Lisrel استفاده شده است. همچنین در فرآیند تحلیل داده ها با به کارگیری مدل تصمیم گیری چند شاخصه ی فازی، ناحیه 1 منطقه 19 از میان سه ناحیه این منطقه به عنوان ناحیه مطلوب انتخاب گردیده است. مطابق یافته های این تحقیق، علی رغم وجود اراضی خالی، بایر و رهاشده قابل توسعه در نواحی، امکان توسعه ظرفیت های مسکونی و افزایش جمعیت به دلیل کمبود خدمات و زیرساخت های شهری وجود ندارد، این بدان معناست که تنها شناسایی اراضی خالی و بایر و یا استفاده مجدد از اراضی با کاربری نامتناسب و پر کردن بافت موجود برای مواجه شدن با مشکل سرریز جمعیت و پاسخگویی به تقاضای مسکن و خدمات کافی نبوده و لازم است علاوه بر ظرفیت های مذکور در جهت شناسایی و اجرای دیگر ظرفیت های مورد نیاز توسعه میان افزا نیز اقدام نمود.